“- A ka ndonjë dyqan valixhesh këtej rrotull?
– Nuk e di. Këtu vërtet është stacion treni, por dyqane që shesin valixhe, nuk ka.
– E si t’ia bëj unë, tani!?
– Çfarë të bësh?
– Ku ta gjej valixhen time, pra!?
– Po ti sikur doje të blije një valixhe… tani thua ku ta gjej!
– Eh, unë me valixhe, isha.
– E pse nuk je më?
– Po si të jem, treni iku, u nis.
– Edhe?
– Valixhen time e kisha lënë brenda në vagon.
– Po ti, pse nuk ike?
– Sepse po e ruaja valixhen nga jashtë trenit.
– Nga jashtë?
– Nga jashtë kisha më shumë rreze shikimi.
– Si më shumë?
– Sepse, përveç kusarëve brenda vagonëve, mund të pikasja edhe ndonjë të kamufluar, që mund të endej nëpër stacion.
– Po pse nuk hipe në tren, kur ai u nis? Nuk e dëgjove sirenën e lokomotivës? Po zërin e altoparlantit?
– Jo.
– Si jo!?
– Unë nuk humba sirenën, por valixhen, ndaj dhe po e kërkoj. Më kupton, tani?
– Tani, po.
– Shyqyr, sepse do ishte mëkat nëse nuk do më kuptoje.
– S’bëhet shaka me moskuptimim, nuk jemi për të luajtur këtu.
– Presim trenin.
– Kishe gjëra me vlerë, aty brenda?
– Jo, vetëm trutë.
– Trutë!?
– I kisha futur në valixhe, që t’i ruaja sa më mirë. Me dy dryna e kisha mbyllur.
– Të paskan fikur derën.
– Ç’të bëj!? Nuk do më zerë gjumi rehat, po nuk gjeta valixhen me trutë.
– Je i sigurt që trutë janë aty brenda?
– Jam, si nuk jam! Kokën e ndiej bosh.
– Po kontrollo një herë çantën e dorës, ndoshta i ke futur aty dhe nuk mban mend.
– Nuk mi ka marrë perëndia trutë, që t’i fus aty brenda.
– Pse?
– Nuk mi nxe, ore, si pse!?
– Unë nuk kam fatin tënd, kam më pak.
– Tani do pres deri sa të kthehet treni. Ndoshta gjej valixhen dhe dal palagur nga kjo histori.
– Rëndësi ka të gjesh trutë, se edhe po u lage, thahesh prapë.
– Tamam! Nuk dua që të bëhem si ata që flasin kodra pas bregut ngaqë kanë humbur trutë. Unë i kam akoma, ato.
– Në valixhe, veçse.
– Po, por edhe valixhja imja është. Treni këtu do kthehet përsëri, bashkë me valixhen.
– Edhe me trutë. Je me fat.
– Po, jam. Mendo sikur treni të prishej e të mos lëvizte më.
– Eh, do ngeleshe pa tru, larg qoftë.
– Të lumtë goja.
– Më lumtë…” (c) copyright e tekstit : Arben Imeri, 17 janar, 2025
Kur të ikën truri
Vjedhje marramendëse
Vjedhja e trurit
Sejcili nga këta mund të ishte titulli i kësaj satire! Por autori e ka lënë pa titull, dhe kjo është një zgjedhje e shkëlqyer, ndaj po e repektojmë, por edhe sepse “la porté” e këtij teksti është e madhe! Më shumë se tre titujt më lart, pasiviteti ose truri në valizhe, si metaforë e mos aksionit përballë një shoqërie absurde, do të përkufizonin këtë tekst!