Plani Franko-Gjerman për zgjidhjen e çështjes së Kosovës është një iniciativë diplomatike që ka ngjallur reagime të shumta në rajonin e Ballkanit, veçanërisht në Serbi. Ky plan synon të ofrojë një rrugëdalje për zgjidhjen e tensioneve të vazhdueshme midis Serbisë dhe Kosovës, duke promovuar një marrëveshje që do të normalizonte marrëdhëniet mes të dyja palëve. Megjithatë, për shumë serbë, plani konsiderohet si një sfidë e madhe ndaj pozicionit të tyre të deritanishëm për Kosovën.

Serbia, e cila nuk e njeh pavarësinë e Kosovës të shpallur në vitin 2008, ka qenë tradicionalisht në një qëndrim të ngurtë lidhur me këtë çështje. Për Beogradin, Kosova është ende një pjesë integrale e territorit të saj, dhe çdo përpjekje për të ndryshuar këtë qëndrim është parë si një kërcënim ndaj sovranitetit dhe integritetit territorial të vendit. Kjo pikëpamje është e rrënjosur thellë në politikën dhe kulturën serbe.

Plani Franko-Gjerman, i cili është i mbështetur nga Bashkimi Evropian dhe disa vende të tjera perëndimore, synon të nxisë një zgjidhje paqësore dhe të qëndrueshme. Ai përfshin disa pika kyçe, si njohjen e ndërsjellë të pasaportave, simboleve shtetërore, dhe pranimin e anëtarësimit të Kosovës në organizata ndërkombëtare, përfshirë Kombet e Bashkuara. Këto hapa do të çonin drejt një normalizimi të marrëdhënieve dhe, në perspektivë afatgjatë, integrimin e të dyja vendeve në Bashkimin Evropian.

Por po të nisemi nga premisa që Kosova është tanimë një shtet i pavarur dhe po ta shohësh këtë plan (Plani Franko-Gjerman) nga interesat e shtetit të ri të Kosovës, ai i kërkon këtij të fundit shumë konçesione, ndër të cilat associacioni i komunave me shumicë serbe është më i diskutuari. Me të drejtë shtohet pyetja pse duhet « Asociacioni… » kur Kosova është nje shtet multietnik ku pakicat kanë të drejta të mjaftueshme që i tejkalojnë madje këto të drejta edhe në vendet me të përparuara demokratike ?

Reagimi në Serbi ndaj këtij plani ka qenë i përzier. Një pjesë e politikës serbe e ka përshëndetur si një mundësi për të avancuar drejt integrimit evropian dhe për të çliruar vendin nga një konflikt i gjatë dhe shkatërrues. Sidoqoftë, një pjesë e madhe e opinionit publik serb, si dhe disa parti nacionaliste, e shohin planin si një kapitullim ndaj presionit ndërkombëtar dhe si një pranim të heshtur të pavarësisë së Kosovës. Ky qëndrim ka rritur tensionet e brendshme politike në Serbi, duke nxitur protesta dhe përplasje mes forcave të ndryshme politike.

Gjithashtu, roli i fuqive të mëdha si Franca dhe Gjermania është parë me dyshim nga disa në Serbi, të cilët dyshojnë në paanshmërinë e tyre dhe shohin këtë plan si një mënyrë për të imponuar një zgjidhje që nuk merr parasysh interesat legjitime të Serbisë. Për këto grupe, çdo marrëveshje që nuk përfshin një kompromis të ndjeshëm për statusin e Kosovës, është e papranueshme.