Është pranverë e lajmet e mira nuk vijnë si melodia e zogjve

Na ishte njëherë pranvera, shpresa

Dhe ideja se liria është mungesë e robërisë.

Tani ka tym e gaz

E pranvera i ngjan vjeshtës.

Mbi kokat tona valëvitë pikëllimi

Ky flamur morti si një kortezh trishtimi

Që bredh dorë n’dorë.

Lajmet e mira nuk u ngjajnë ëndrrave

Shkruhen tuneleve ku mungon drita

Aty ku terri shtrinë pushtetshëm fuqinë

Mbi rojet e fatit-

Ata njerëz që luajnë n’ teatrin e demokracisë.

Qyteti fle i trazuar

Zgjohet i trazuar

Qan e qesh i trazuar.

Kafet janë të mbushura më fantazma

Dhe kukurisje lajmesh që mbllaçiten keq.

Oh, ka tym dhe një flamur pikëllimi

Që është shtri si shall dhimbjesh

Në qafën e një populli t’ rënduar

Që kërkon t’ pëlcet nga trishtimi.

Unë mora një thes ëndrra

Me vete dhe dola rrugëve pa shpresa.

Pashë njerëz të shndërruar n’hije

Dhe një pallat të vetmisë me rekuizita trishtuese

Dhe mbishkrimin:

“Liria është mashtrim i madh.”

Rrugës shkelmova gur të hedhur pikëllimi

“Sa shumë marrëzi mban qyteti im mbi sup”-

Më tha vajza me shallin e mërzisë rreth qafës.

Dhe një çantë t’ zezë pikëllimi

Që e mbante me vete.

Prishtine, 18 shkurt, 2016