Të ikësh larg kësaj bote të lugët, larg këtij dielli të zi, këtyre mëkatareve zjarrvënëse,

të ikësh, t`ia mbathësh, pa kthyer kryet prapa, të rendësh me fuqitë e mbetura, por të rendësh,

të futesh me shkathtësi mes kalimtarëve, për herë të fundit t`i çikësh lehtë,

të ikësh, të fluturosh – me domosdo.

Të  ikësh zemërdehur prej harrimit, t`i lësh këta fëmijët që kurrë s`do mund të rriten,

këtë gruan që varfëria e humbi dhe përgjithmonë ta lësh këtë diell të zi, këtë gjeorgjinën

në dhimbje, në zi pa dyshim, t`i lësh këto fytyra të pështira

këtë tokën pa dritë , që sillet gjer në ulurimë.

Të ikësh, të shpëtosh, t`i bashkohesh qenies së dashur

për disa orë, disa muaj, disa vite dhe t`i dorëzohesh plotësisht atij

duart lakuriqe e të drojtura, siç i dorëzohesh shkrimit;

këto duar që ledhatojnë dëshirën, shijimin e fjalisë më në fund të përkryer.

këto duar o sa arrogante, ngaqë mbajnë për disa sekonda

frone përjetësie, fjalën e parë, shkrimin e shenjtëruar.

Përktheu : Anila Xhekaliu