Paris, le 21 mars, 2025
Një cikël poetik për jetën dhe nënën time Jeta Buda (Jeta 
)
4.
Këpucët Prada
Kur hyra në korridorin e vjetër,
Muret ishin paksa të rrjepur,
të lodhur si kujtimet që përtypim në heshtje.
Por në një cep, përballë pasqyrës së plasaritur,
pushonin këpucët e saj – të reja fringo, Prada!
Një çudi.
Sikur t’i përkisnin ndonjë zonje Parisi,
E jo një gruaje që kishte jetuar thjesht,
në një regjim ku luksi ishte krim,
dhe ekstravaganca, që do t’ja ngjisnin në lëkurë,
Një tradhti ndaj idealeve.
Por ajo nuk imitonte asgjë.
I vishte si të ishin sandale qelqi,
me një hijeshi që nuk pyeste për mendimin e askujt.
Dhe kur ecte, dukej sikur këpucët
kishin marrë nga fryma e saj.
Tirana nuk kishte ende shkollë baleti,
Po edhe në teknikum, ajo qe bërë balerinë.
Këmbët e saj – etalon,
të formuara për pozicionin e pestë,
të denja për pirueta dhe fjalë të pashprehura.
E detyruan, t’i harronte ëndrrat,
t’i lidhte fort,
Si Uliksi prej sirenave,
por asnjë regjim s’mundi t’i fshijë nga shpirti, bukurinë, ritmin, artin,
Sikurse formën e këmbëve,
Dhe ndoshta…
Veç Prada mund t’i mbathte këmbët e saj!
Qëndronin atje, në korridorin e rrjepur,
si një protestë e heshtur ndaj diktatit ku jetoi.
Si një buzëqeshje e vogël në fund të një jete të madhe.
Sa herë mendoj për të,
më vijnë në mendje ato këpucë Prada,
të pastruara, gati për të dalë,
dhe buzëqesh,
se vërtet, ajo ishte nëna ime!
E vinin të pastronte plehun e kotecit,
dhe ajo u shfaqej e mbathur në Prada,
Jeta, ishte e paparashikueshme si vetë jeta!