KUR TË JESH PLAKË

 

“Unë mendoj se e gjithë lumturia varet nga energjia për të marrë përsipër maskën e një jete tjetër, që rilind tek ty nga diçka jashtë vetvetes.” In Per Amica Silentia Lunae, 1918. W B YEATS

WILLIAM BUTLER YEATS
WILLIAM BUTLER YEATS

Kur të jesh plakë, me thinja dhe tërë gjumë,
E pranë zjarrit të kotesh, e kapë kët’libër në dorë
Ngadalë lexon, dhe ëndërron për atë vështrim hyjnor
Që sytë e tu kishin, dhe hijet e thella që kanë lënë gjurmë;

 

Sa njerëz i deshtën çastet e tua plot hir e gëzim,
Dhe deshën bukurinë tënde me dashni a rrenë,
Por veç një burrë e deshi shpirtin tënd që s’pren,
Dhe desh pikëllimin e fytyrës tënde gjithë ndryshim.

 

Dhe tek përkulesh pranë flakëve që kanë mbetë
Pëshpërit, me pak trishtim, se si Dashnia ikë,
Dhe se si Dashnia ecën lart përmbi malet thik’
Dhe në grumbull yjesh fsheh fytyren e vet.

 

Përktheu nga anglishtja © Rudolf MARKU