Prishtinë, 16 dhjetor, 2017

“Kur një varg është i bukur, të pushton,

E kjo është prova se ai është i bukur…” KB

Njëher i kem pas lidhë duert

ner shpinën tande

e ti u pate ba hark i ngrehun skajshëm

pate kendue kangën tone me rënkime

U lidhëm trupash

ashtu sikur kur pranvera e vjeshta lidhen ne verigun e stinëve

e bamë nxet sikur në korrik

fresku im i mëngjesit

eja te shohim bashkë diellin kah perendon

me na djeg nuk na djeg

veq si molla ne rrem na pjek

Edhe nëse verbohemi syshë ani çka

diellin bashkë kah perëndon e kem pa

të lidhun nyje

sytë nuk na duhen ma me pa

Të lidhur nyje

qysh me u zgjidhë duersh të duhet me më msue

me lone veren me hy mes nesh

e ti me ecë nëpër vapë zbathun

Unë jom nisë me hy në dimen e me u ba njeri prej bore

Kur të mrrijsh ti

Unë do të kem shkue

Në planetin e akullt

Qashtu kem me u sjellë përjetshëm

Në ciklin epafund të kohës

ti me i qelë lulat, me i ba gjethet

e une me i ngjyros me magji e me i rrxue përtokë

Qare skom edhe pak dimër në varg pa e shti

Ti e din që vargu jonë është elegji

era me e bajtë përtej vjeshtën e bukur përtej dimnit

pa e ngri

Eja në dyshekun tonë të dashunisë

me ngjyra vjeshte që nuk vdesin kurrë të shtruem

edhe fllad edhe molla t pjekuna po hajmë

edhe mëkat po bëjmë

duert I kem lidhë nër shpinën tonde

ti je ba hark e une shigjetë …