Ai ka vetëm pyetje, përgjigjet i ka t’ndrydhura

Nëpër xhepat e ndotur me nostalgji t’ betonuar.

Ai ka vetëm kujtime që i sillen rreth qafës

Si guri i mullirit e tundin një hapa para e disa mbrapa.

Në ujëvarën e rrëmbyeshme e frushkullon kujtesa

Dhe ia rrëmben kohën – kohën që s’e sheh kurrë;

Kohën që vetëm e ëndërron netëve pa fund.

Ai s’është njëri nga ata nën qiellin plotë furtuna,

Ku ec, ha, bën dashuri e lutet.

Atdheu i shpendëve është qielli

I peshqve deti

I emigrantit është pikëllimi –

Që i shumëfishohet, si shumëfishohen retë kur tërbohet qielli.

N’rrugët e panjohura përkund nostalgjinë

Dhe kërkon njëshin në zerot e pafundme.

Testamenti i Odiseut i digjet n’dorë,

E gacat e kallin flakë si rreze tropikale.

Në Itakën e munguar hedh shikimin

Mbrëmje e mëngjes rropatet.

Shtegton rrugëve t’pikëllimit

Dhe mbulohet me jorganin e Tokës së Premtuar.

Çdo natë ëndërron t’ njëjtën ëndërr: Kthimin në njësh.

Teksa oaza e shkretëtirës ia thith dëshirat, kujtimet.

Emigrantit kjo dhembje e madhe.

Me thesin e pikëllimit bredhë rrugëve t’ shpresës

Pret vendime mu ba njësh n’ zerot e pafundme.

Çdo ditë e presin të panjohurat në pyllin e dëshirave,

Ku i prehet shikimi i butë dhe pritja e thellë.

Si zog i mërdhirë kërkon folenë e shpresës.

Dhe mbulohet me jorganin e Tokës së Premtuar.