Atdhe, atdhe…

Kapelen që ti me ke punuar nuk e kam më,

As kepucët e shtrembëta që mbajnë baltën e rrugëve të tua s’di se ku i kam hedhur.

Xhaketa jote e fundit,

Prej kohësh mbi shpinë mu vjetërua.

Tani unë të kam ty vetëm në këto rrudha mbi ballë,

Te thinjat e rralla,

Në plagët e freskëta në zemër,

Qe shuhen në mall.